Po ponad 20 latach  staraniem ks. Proboszcza ukończono mur przy parkingu kościelnym. Uzupełniono brakujący kamień, kamienne słupy wykończono daszkami, wyczyszczono kamień już istniejący, zamontowano balustradki. Ostatnim etapem było nawiezienie i wyrównanie ziemi, co uczyniono 13 lipca bieżącego roku.  Teraz otoczenie kościoła i plebanii zyskało nowa jakość. Dziękujemy wszystkim, którzy włączyli się w to przedsięwzięcie.

Dzisiaj  7 lipca w naszej parafii Ks. Piotr Cebula, dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Małżeństw i Rodzin. Na wszystkich Mszach Św. przybliżył parafianom beatyfikowaną we wrześniu ubiegłego roku- rodzinę Ulmów.

4 marca 1944 r. w Markowej na Podkarpaciu, Józef i Wiktoria Ulmowie, ich dzieci oraz ukrywani przez nich Żydzi zostali zamordowani przez Niemców w wyniku donosu. Dzień ten został ustanowiony przez Prezydenta RP Narodowym Dniem Pamięci Polaków Ratujących Żydów pod okupacją niemiecką.

Podczas II wojny światowej Józef i Wiktoria Ulmowie wraz z sześciorgiem dzieci mieszkali w podkarpackiej wsi Markowa koło Łańcuta (woj. podkarpackie). Prowadzili gospodarstwo – Józef specjalizował się w uprawie warzyw i owoców, pszczelarstwie i hodowli jedwabników, jego pasją była fotografia, był też zaangażowany społecznie. Wiktoria prowadziła dom i zajmowała się dziećmi. Mieszkali z dala od gospodarstw innych mieszkańców wsi. W Markowej żyło około 20 rodzin żydowskich, w powiecie łącznie około 1000 Żydów. W pierwszej połowie 1942 r. większość z nich została wywieziona i zamordowana w ośrodku zagłady w Bełżcu, bądź rozstrzelana na miejscu. Od lipca trwały „polowania” na ukrywających się, którzy trwającą w regionie akcję eksterminacyjną usiłowali przeczekać w lasach i polach. Schrony budowali przeważnie w chaszczach i jarach. Józef Ulma pomagał jednej z rodzin przy konstruowaniu takiej kryjówki. Żydzi szukali też schronienia u mieszkańców okolicznych wsi. W Markowej, dzięki pomocy kilku polskich rodzin, wojnę przeżyło kilkunastu Żydów.

Jesienią 1942 r. do domu Józefa i Wiktorii Ulmów przyszła żydowska rodzina Goldmanów z Łańcuta: Saul Goldman, który przed wojną był znanym w okolicy handlarzem bydła, i jego czterej synowie o nieznanych imionach (w Łańcucie nazywano ich Szallami). Ulmowie udzielili im schronienia na poddaszu. Wkrótce do ukrywających się dołączyły także dwie córki oraz wnuczka Chaima Goldmana z Markowej – Lea (Layca) Didner z córką o nieznanym imieniu i Genia (Gołda) Grünfeld. Wcześniej Goldmanowie ukrywali się i za opłatą pomagał im w tym Włodzimierz Leś, granatowy policjant, który mieszkał pod Łańcutem. Goldmanowie zostawili mu swój majątek, lecz Leś przestał udzielać im wsparcia i nie chciał oddać mienia. Wtedy udali się do Ulmów. Na poddaszu w domu Ulmów osiem osób żyło przez ponad rok. Mężczyźni pomagali przy garbowaniu skór, piłowali deski, rąbali drwa na opał. Ich praca została nawet przez Ulmę sfotografowana, podobnie jak wiele innych scen z życia codziennego rodziny. Wydawało się, że piekło okupacji jest gdzieś daleko. Ale to pozór – wokół była śmierć. Wszyscy widzieli ją wielokrotnie. Okna domu wychodziły na tak zwany okop, gdzie rozstrzeliwano Żydów.

Tuż przed świtem 24 marca 1944 r. do Markowej przyjechali z Łańcuta niemieccy żandarmi wraz z granatową policją. Oprawcy byli dobrze poinformowani. Wiedzieli, w jakim celu jadą do Markowej i kogo tam szukają. Na poddaszu znaleźli ukrywających się Żydów. Rozległy się strzały. W ciągu kilkunastu minut z rąk żandarmów zginęli wszyscy członkowie rodziny: Józef Ulma, jego żona Wiktoria będąca w zaawansowanej ciąży, ich sześcioro dzieci oraz wszyscy ukrywający się Żydzi. Na Ulmów, prawdopodobnie w obawie przed utratą pozyskanego majątku, doniósł najpewniej Włodzimierz Leś. „Patrzcie, jak polskie świnie giną – które przechowują Żydów”, miał powiedzieć podczas egzekucji jeden ze sprawców, Joseph Kokott. Ciała ofiar na rozkaz Niemców zakopali mieszkańcy wsi. Jeden z braci Józefa, Władysław Ulma, zapisał w relacji: W tydzień po tym wypadku ciała pomordowanej brata rodziny powkładaliśmy do trumien i wywieźliśmy na cmentarz. Ciała Żydów zabrała ekipa żydowska po wyzwoleniu.  13 września 1995 r. Instytut Yad Vashem w Jerozolimie uhonorował pośmiertnie Józefa i Wiktorię Ulmów tytułem Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. W 2016 r. w Markowej otwarto  muzeum ich imienia, które poświęcone jest wszystkim Polakom ratującym Żydów w czasie Zagłady. Od 2018 r. w rocznicę tragicznych wydarzeń w Markowej – 24 marca – decyzją Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, obchodzony jest Narodowy Dzień Pamięci Polaków ratujących Żydów pod okupacją niemiecką.

Papież Franciszek włączył 10 września 2023 roku do grona błogosławionych rodzinę Józefa i Wiktorii Ulmów oraz ich siedmioro dzieci.

Tegoroczne spotkanie przebiegało pod hasłem: „Nauczycielu, co mam czynić?”. Nauczyciele,  Wychowawcy i pracownicy szkół  naszej parafii uczestniczyli  w pielgrzymce już 35 raz. 2 lipca dzień pielgrzymki rozpoczęli modlitwą przed obrazem Jasnogórskiej Pani, a potem na Szczycie, gdzie Eucharystię celebrował bp Piotr Greger z diecezji bielsko-żywieckiej. W homilii przypomniał on, że zadaniem szkoły jest kształcić przekazując wiedzę i wychowywać w oparciu o trwały system wartości. – Szkoła nie może być przestrzenią indoktrynacji – zaznaczył stanowczo. Przypomniał też, że wobec ogromnej polaryzacji społecznej, jawi się konieczność twórczego dialogu wszystkich, którzy „na swoich barkach niosą odpowiedzialność za dziś i jutro polskiej szkoły”. Na zakończenie pielgrzymki nauczyciele zgromadzili się na Nabożeństwie Drogi Krzyżowej, by „potopem zalać” jasnogórskie Wały. Po Drodze Krzyżowej w drodze do domu pod przewodnictwem ks. proboszcza Bogusława Pasierba modlili się Różańcem zawierzając Maryi oświatę i osobiste sprawy. Dziękujemy ks. Proboszczowi za wspólną modlitwę, a wszystkim pielgrzymom za udział.

Jak co roku w sobotę 23 czerwca odbyła się czerwcowa Msza św. na naszym cmentarzu parafialnym. Bardzo licznie wzięli w niej udział parafianie i goście, którzy zanieśli zmarłym dar modlitwy. Całej uroczystości, która rozpoczęła się punktualnie o godz. 15.30, przewodniczył ks. Bogusław  Pasierb proboszcz parafii. Ołtarz został ustawiony w centralnej części cmentarza przed kaplicą w której spoczywają zmarli proboszczowie naszej parafii. Uwagę zwracał ustawiony nad ołtarzem obszerny namiot firmy Gawłowicz. Przed Mszą św. pośród grobów znajdujących się na cmentarzu odbyła się procesja, która zatrzymała się w czterech wybranych miejscach, jakby w czterech punktach stacyjnych. W każdym z nich odbyła się modlitwa kolejno za zmarłych kapłanów, rodziców i krewnych uczestników modlitwy, zmarłych parafian oraz wszystkich wiernych zmarłych, wśród których wyszczególniono tych, którzy oddali życie za wolność Ojczyzny lub innych narodów. Bezpośrednio po zakończonej procesji rozpoczęła się Msza św. Niektórzy podeszli w pobliże ołtarza, inni uczestniczyli we Mszy św., trwając przy grobach swoich bliskich zmarłych. Homilię wygłosił ks. Piotr  Klóska. Najpierw przestrzegł przed niebezpieczeństwem powierzchownego i jedynie zewnętrznego przeżywania życia, analogicznie do możliwości bardzo powierzchownego odwiedzania grobów swoich bliskich, kiedy niektórym wydaje się, że najważniejsze jest postawienie na grobie kwiatów i zniczy oraz odwiedzenie w tym dniu jak największej liczby grobów. Z tego powodu w zachowaniach niektórych dostrzega się pośpiech i zabieganie. Następnie zwrócił uwagę na potrzebę odnalezienia w swoim życiu tego, co najważniejsze, co przetrwa granicę śmierci. Tym czymś, a dokładniej tym kimś jest Jezus Chrystus oraz miłość, którą Jezus rodzi w ludzkich sercach. Ta miłość pozwala na czynienie dobra i dążenie ku Bogu, czyli ostatecznie ku świętości. Na zakończenie nabożeństwa, po błogosławieństwie. Ks. Proboszcz podziękował wszystkim, którzy pomogli przygotować mszę św. i tym, którzy na co dzień dbają o miejsce wiecznego spoczynku.