Święty Mikołaj biskup, spotkał się w we wtorek z LSO gdzie razem z Ks. Robert oglądali film w Kinie Żegotka a później spotkali się na domowej piccy w Hexe Restauracji a w sobotę z dziećmi śpiewającymi w Scholce Parafialnej prowadzonej przez Panią Organistkę. Odbywają próby w każdy czwartek po wieczornej mszy świętej. Święty Mikołaj  obdarował uczestników spotkania symbolicznymi słodyczami, a następnie dzieci wraz z opiekunem oglądały w Kinie Żegotka   film o Świętym Mikołaju częstując się smacznym popcornem. Zapraszamy do galerii zdjęć z tego spotkania.

W naszym kościele pojawiła się wystawa prac plastycznych uczniów klas I – VII Szkoły Podstawowej im. Świętej Kingi w Żegocinie pod hasłem „Dzieci Świętemu Mikołajowi”. Prace zostały przygotowane przez dzieci jako podziękowanie za całoroczną opiekę naszego Świętego Patrona i będzie w kościele do 13 grudnia bieżącego roku. Zapraszamy do oglądania prac!

Ks. Andrzej Pawicki (1904 – 1916) sprowadził z Tyrolu ołtarz główny z postacią Serca Pana Jezusa i figurą Św. Mikołaja w części najwyższej nastawy, ufundowany przez rodzinę Armatowiczów z Łąkty Górnej – właścicieli dworu. W tabernakulum ołtarza na jego drzwiach wewnątrz przez prawie 100 lat znajdował się obraz „Pan Jezus z karmiącym pelikanem” z następującą sentencją  „ Pobożny Pelikanie, Panie Jezu, oczyść nieczystość swoją krwią”. W roku  Jubileuszowym 2000 w czasie remontu  tabernakulum zdecydowano, aby obraz poddać konserwacji, oprawić i powiesić w nawie głównej naszego kościoła.  Konserwacji tego obrazu podjęli się wtedy Państwo Wiesława i Wiesław Odroniec.

Obraz jest cenny, ma ponad 110 lat, dlatego w ostatnich tygodniach przeszedł kolejną konserwację łącznie z uzupełnieniem ubytków w ramie, którą to pracę również wykonali Państwo W. W. Odroniec. Z uwagi na wiek i wartość obrazu zostanie on znów umieszczony z dala od źródeł ciepła i okien kościoła, w stabilnych warunkach termicznych i wilgotnościowych, aby przetrwał dla kolejnych pokoleń parafian. Dziękujemy Państwu Odrońcom za troskę o zabytki naszej parafialnej świątyni.

26 listopada 2022r. powrócił do naszego kościoła po konserwacji zabytkowy obraz

„ Matka Boska z Dzieciątkiem”  pochodzący z przełomu XVIII i XIX wieku, rama obrazu malowana i złocona przez F. Miklaszewskiego w maju 1864r. Stan obrazu przed konserwacją był bardzo zły.  Tło malowidła było mocno pomarszczone, w wielu miejscach popękane. Płotno podobrazia kruche i bardzo sztywne. Zaprawa i warstwa malarska przesycona była nadmiarem masy dublażowej, co było przyczyną głębokich pęknięć i rozwarstwień wszystkich warstw technologicznych. Całość obrazu mocno przemalowana. Niektóre przekształcenia estetyczne wymagały korekty, szczególnie przy twarzy i dłoniach Dzieciątka oraz twarzy Matki Boskiej, jak również w obrębie całego tła obrazu. W trakcie konserwacji usunięto popękaną i łuszczącą się wtórną warstwę malarską i wosk z masy dublażowej. Usunięto też warstwę przemalowania w obrębie tła obrazu. Wykonano kity w ubytkach masy.  Nawilżono i wygładzono warstwę woskową masy duplażowej. Wyprasowano też powierzchnię obrazu od lica poprzez płótno lniane w celu uzyskania faktury płótna. Nałożono werniks pośredni. Uzupełniono warstwę malarską. Wykonano korektę przekształceń estetycznych pochodzących z poprzedniej konserwacji. Korekta dotyczyła twarzy i rąk Dzieciątka, rąk Matki Boskiej oraz uczytelnienia koron. Odtworzono nimby przy użyciu brązy i położono werniks końcowy. Została też wykonana renowacja ramy, która oczyszczono, zakonserwowano wewnątrz i na zewnątrz . Ubytki złoceń zostały uzupełnione i wypolerowane. Z uwagi na wiek i wartość obrazu powinien on być umieszczony z dala od źródeł ciepła i okien kościoła, w stabilnych warunkach termicznych i wilgotnościowych.  Konserwację wykonała Pani Małgorzata Kaczmarczyk oraz Państwo Wiesława i Wiesław Odrońcowie, którym serdecznie dziękujemy za wieloletnie ratowanie zabytków w naszym kościele.

Feretrony w naszym kościele mają już sporo lat. Zostały wykonane w okresie międzywojennym. Kilka razy były już odnawiane, odmalowywane, złocone. W naszym kościele jest: „Mały Jezusek”, „Święta Teresa”, „Święty Mikołaj”, ”Matka Boża” i „Serce Pana Jezusa”. W czasie procesji pierwsze trzy noszone są przez dziewczęta z DSM, pozostałe dwa przez kobiety.  W miniony poniedziałek do kościoła powrócił po remoncie feretron ”Mały Jezusek”. Miał on uszkodzoną rączkę oraz podstawkę.  Remont przeprowadził Pan Artur Dudzic z Bełdna, któremu serdecznie dziękujemy.

Odpust parafialny

ku czci św. Mikołaja, biskupa

6 grudnia ( wtorek) i 11 grudnia ( niedziela).

Serdecznie  zapraszamy!

Gorąco zapraszamy na Msze św. Roratnie 

odprawiane w dni powszednie o godz. 6.30 

oraz o godz. 17.00 dla dzieci i młodzieży.

Najbardziej charakterystyczne dla Adwentu, szczególnie w Polsce, są Roraty. Jest to Msza święta ku czci Najświętszej Marii Panny. Odprawiana zwykle wcześnie rano, przed świtem, gromadzi wielkie rzesze wiernych. Szczególnie chętnie w Roratach uczestniczą dzieci, które na początku Mszy świętej idą w procesji z kruchty kościoła do ołtarza z lampionami w ręku. Msza rozpoczyna się przy wyłączonych światłach, mrok świątyni rozpraszają jedynie świece i lampiony. Dopiero na śpiew „Chwała na wysokości Bogu” zapala się wszystkie światła w kościele. Roraty to Msza święta odprawiana ku czci Maryi. Nazwa „roraty” pochodzi od pierwszych słów pieśni towarzyszącej rozpoczęciu Mszy św. w okresie Adwentu: „Rorate coeli de super… (niebiosa rosę spuśćcie nam z góry…)”. W Polsce najstarsze ślady Mszy św. Roratniej sięgają XIII w. Podczas śpiewania tej pieśni w Kościele jest zupełnie ciemno, a jedyne światło pochodzi ze świec i lampionów przyniesionych przez wiernych na tę właśnie Mszę św. Świeca roratnia (zwana też roratką) jest jeszcze jednym ważnym symbolem w naszej liturgii. Ta płonąca świeca, ozdobiona często niebieską wstęgą, przypomina nam postać Maryi, Matki Jezusa, która jest dla nas najlepszym przykładem gotowości na przyjęcie oczekiwanego Mesjasza.

Symbole i zwyczaje Adwentu

• świeca roratnia (roratka) – jest ona symbolem Najświętszej Marii Panny, która niesie ludziom Chrystusa – Światłość prawdziwą. W kościołach umieszcza się ją na prezbiterium obok ołtarza lub przy ołtarzu Matki Bożej. Biała lub niebieska kokarda, którą jest przepasana roratka mówi o niepokalanym poczęciu Najświętszej Marii Panny.
• wieniec adwentowy – wieniec adwentowy, w formie okręgu, składa się z gałązek choinki, na których umieszcza się 4 świece, symbolizujące 4 niedziele Adwentu. Co niedzielę zapala się kolejną świecę. I świeca jest świecą pokoju, II wiary, III miłości, IV nadziei. Elementy wieńca symbolizują wspólnotę oczekującą w nadziei i radości na przyjście Pana. Znaczenie poszczególnych elementów jest następująca: zielone gałązki – życie, nadzieja; świece – światło, nadchodzącą Światłość; forma wieńca: krąg – powracający cykl życia.
• kalendarz adwentowy – specjalny kalendarz służący do odliczania dni od pierwszego dnia adwentu do Wigilii Bożego Narodzenia. Pomysł pochodzi z XIX wieku od niemieckich luteranów. Zwyczaj ten znany jest i pielęgnowany w wielu krajach na całym świecie w rodzinach chrześcijańskich.
• lampion adwentowy – jest to rodzaj lampki, wykonanej w kształcie czworoboku zamkniętego, którego ścianki przypominają gotyckie witraże z symbolami chrześcijańskimi lub scenami biblijnymi. Wewnątrz lampionu umieszcza się świece lub małą żarówkę na baterię. Lampionami oświetla się pierwszą część mszy świętej roratniej, podczas której w kościele pogaszone są światła i panuje symboliczna ciemność. Lampion jest symbolem przypowieści Jezusa o roztropnych pannach, które z płonącymi lampami oczekiwały na przyjście Oblubieńca. (Mt 25, 1-13).
• wędrująca figura Matki Bożej – zwyczaj ten praktykowany jest w wielu polskich parafiach. Polega na przyjmowaniu figury Matki Bożej z kościoła po roratach przez to dziecko, którego serduszko, z zapisanymi dobrymi uczynkami wykonanymi dnia poprzedniego, zostało wylosowane przez księdza odprawiającego roraty. Najczęściej dziecko i jego rodzina przyjmują figurę Matki Bożej na jeden dzień.

Symbolika

• Zapalanie świec oznacza czuwanie i gotowość na przyjście Chrystusa. Wiąże się to ze słowami Chrystusa, który określał siebie mianem „światłości świata”.
• Świeca symbolizuje przebaczenie przez Boga nieposłuszeństwa Adama i Ewy wobec Niego. Świeca zapalana w II niedzielę adwentu stanowi symbol wiary patriarchów Narodu Izraelskiego jako wdzięczność za dar Ziemi Obiecanej. III z kolei świeca odnosi się do radości króla Dawida, który celebruje przymierze z Bogiem. Zaś ostatnia świeca symbolizuje nauczanie proroków, głoszących przyjście Mesjasza. W Wigilię Bożego Narodzenia wszystkie palące się świece stanowią symbol bliskości „przyjścia” Jezusa.
• Światło świec w wieńcu oznacza nadzieję.
• Zieleń stanowi symbol trwającego życia.
• Natomiast kształt kręgu symbolizuje wieczność Boga, który nie ma początku ani końca, oraz wieczność życia Chrystusa.

• Zaś całościowo wieniec adwentowy jest symbolem wyczekującego w miłości i radości Ludu Bożego. Stanowi także symbol zwycięstwa i godności królewskiej. Jest formą hołdu dla oczekiwanego Chrystusa jako zwycięzcy, króla i wybawiciela.

  

Andrzejki są wspaniałą okazją do dobrej zabawy, a jednocześnie dla DSM i LSO źródłem poznania tradycji i obrzędów ludowych. 26 listopada odbyła się andrzejkowa zabawa dla DSM i LSO. 

Od samego rana w świetlicy parafialnej DSM i LSO świetnie bawiły się przy dźwiękach ulubionych utworów muzycznych.

Liturgiczna Służba Ołtarza stanowi wspólne określenie wszystkich tych, którzy swoją posługą przyczyniają się do jak najpiękniejszego przeżycia liturgii. Ponieważ każdy z nas został obdarzony różnymi talentami, realizacja swego powołania może odbywać się na wielu płaszczyznach, stąd pojęcie “służby liturgicznej” jest niezwykle pojemne. Dokumenty regulujące jej status wyliczają szereg osób/grup należących do LSO: aspiranci, ministranci, lektorzy i ceremoniarz, nadzwyczajni szafarze Komunii świętej, przynoszący dary i zbierający składkę, komentatorzy, członkowie chóru i scholi wraz z organistą, psałterzyści oraz kościelny.

Ministranci i lektorzy to jedna z grup należących do Służby Liturgicznej, działającej przy naszej parafii, której celem jest posługiwanie przy ołtarzu. Realizuje się to jak gdyby na trzech płaszczyznach, które są zarazem poszczególnymi stopniami: kandydat, ministrant i lektor.

Apiranci to najmłodsza grupa wiekowa, skupiająca tych, którzy pragną włączyć się w czynną posługę liturgiczną.

Ministranci stanowią średnia grupę wiekową, a ich posługa jest najbardziej różnorodna. Toteż, aby zostać ministrantem, należy opanować podstawowe wiadomości liturgiczne oraz zasady służenia przy ołtarzu. Kiedy ministrant wejdzie w pewien przedział wiekowy, a posiada odpowiednie predyspozycje (zwłaszcza dykcyjne), zostaje promowany na lektora: od tej pory powierzone mu zostaje głoszenie Bożego Słowa podczas mszy świętej.

Najwyższy stopień w LSO to posługa ceremoniarza i animatora liturgicznego. Tym osobom powierzana jest opieka nad młodszymi członkami LSO, prowadzenie zbiórek oraz odpowiedzialność za całość przebiegu Liturgii.

ŻYCZYMY WYTRWAŁOŚĆI W PODĄŻANIU ZA BOGIEM