Był drugim z kolei spośród sześciu synów króla polskiego, Kazimierza Jagiellończyka. Urodził się na zamku królewskim Wawelu w Krakowie, dnia 3 października 1458 r. Do dziewiątego roku życia pozostawał pod troskliwą opieką matki – Elżbiety. Król Kazimierz Jagiellończyk przeznaczył św. Kazimierza na tron węgierski.

Kazimierz był prawą ręką swojego ojca. Kiedy Kazimierz Jagiellończyk udał się na Litwę, przez dwa lata św. Kazimierz sprawował bezpośrednio rządy, administrację i namiestnictwo w Królestwie Polskim. W roku 1483 wezwał ojciec syna do Wilna. Już wtedy jednak królewicza męczyła gruźlica. Na wiadomość o nagłym pogorszeniu się zdrowia syna król przybył do Grodna, gdzie właśnie Kazimierz umierał. Było to 4 marca 1484 r. Szczątki Świętego złożono w katedrze wileńskiej.

W roku 1518 król polski Zygmunt I Stary, rodzony brat św. Kazimierza, wysłał do Rzymu prośbę o kanonizację. Wydaje się prawdopodobnym, że św. Kazimierz złożył ślub dozgonnej czystości. Miał też odrzucić proponowane mu zaszczytne małżeństwo z córką cesarza niemieckiego Fryderyka III. Uroczystości kanonizacyjne odbyły się w katedrze wileńskiej w r. 1604.

W kościele w Żegocinie figura św. Kazimierza znajduje się w głównym ołtarzu, parafia posiada także relikwie tego świętego.