Ruch Domowego Kościoła

Charyzmat Domowego Kościoła

Domowy Kościół jest ruchem charyzmatycznym, czyli takim, który powstał z inspiracji Ducha Świętego.DK łączy w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame (END), tworząc właściwą dla siebie drogę, zwaną charyzmatem Domowego Kościoła. Charyzmatem  Domowego Kościoła jest charyzmat Światło-Życie na drodze Duchowości Małżeńskiej.  Najłatwiej jest go zrozumieć w symbolu Domowego Kościoła czyli znaku Fos-Zoe, który wyrasta z dwóch złączonych ze sobą obrączek. W symbolu: Fos-Zoe (Światło-Życie) wyrażony jest podstawowy Charyzmat Ruchu Światło-Życie. Greckie słowa ΦΩΣ (światło) i ΖΩΗ (życie)wpisane w znak krzyża. Ta jedność między Światłem i życiem dokonuje się w nas poprzez działanie Ducha Świętego.  On sprawia, że światło rozumu, światło sumienia, światło Słowa Bożego, światło Chrystusa, światło Kościoła przemienia nasze życie, rodzi Nowego człowieka.  Omega-symbol Ducha Świętego w znaku Fos-Zoe jest elementem łączącym Światło i Życie.  Tylko w Duchu Świętym możemy tak przyjąć Chrystusa, który jest Światłem, i tak się  z Nim zjednoczyć, że stanie się On naszym Życiem, Nowym Życiem.  Taki charyzmat jednoczenia się, przenikania światła z życiem, przemiany życia przez światło, wyrażony w znaku Fos-Zoe, otrzymał Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. U podstaw formacyjnych ks. Caffarella ojca duchowego ruchu Equipes Notre-Dame jest to samo pragnienie.  Ks. Caffarel spotyka Jezusa Chrystusa.  To On będzie centrum jego życia i źródłem jego decyzji i działań. Złączone ze sobą obrączki przypominają nam właśnie o charyzmacie ruchu Equipes Notre Dame, czyli o dążeniu do Boga w jedności ze współmałżonkiem. “Małżeństwo jest drogą świętości” mówi ks. Caffarel, zawiera się w tym cała wizja END.  Wszyscy jesteśmy powołani do świętości, ale dla nas małżonków jest to droga, którą mamy przeżyć we dwoje. Jest to nowe odkrycie, określone Duchowością Małżeńską.
Ta duchowość jest oparta przede wszystkim na sakramencie małżeństwa, a sakrament małżeństwa to Chrystus obecny w naszej małżeńskiej miłości. To właśnie dzięki sakramentowi małżeństwa miłość która łączy Chrystusa z Kościołem, tworzy również jedność między mężem i żoną. Duchowość Małżeńska będąca dążeniem do Boga w jedności ze współmałżonkiem jest w praktyce realizowana poprzez przyjęcie elementów formacyjnych nazwanych Zobowiązaniami.  
 
Historia

 
Chrześcijański ruch założony w Kościele Katolickim po Soborze Watykańskim II jako odpowiedź na wołanie ojców soborowych o wewnętrzną, duchową odnowę całego Kościoła. Prekursorem tej odnowy stał się na ziemi polskiej Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki zakładając OAZĘ – Ruch Światło – Życie a w jej charyzmacie odnowę Rodziny w Ruchu Domowego Kościoła. Ks. Blachnicki przy współudziale siostry Jadwigi Skudro, powołuje do życia to dzieło, które zrzesza tysiące małżeństw i rodzin w różnych częściach świata. Ponad 20 lat temu rozpoczęło swoją działalność na terenie Archidiecezji Chicago. Ks. Franciszek Blachnicki, założyciel Domowego Kościoła, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie mówiąc o sakramencie małżeństwa zwracał uwagę, ze znakiem widzialnym są tutaj relacje osobowe między dwojgiem, którzy zawierają przymierze małżeńskie. Jednak relacje między mężczyzną i kobietą nie są wolne od zła, które dotyka człowieka tak z zewnątrz, jak i z jego wnętrza. Ten nieporządek wynikający z grzechu wypaczył wzajemną komunię mężczyzny i kobiety, jaka była od początku darem Stwórcy. „W sakramencie małżeństwa to Bóg czyni siebie gwarantem i zobowiązuje się dokonać tego, co znaki sakramentalne wyrażają i co jest w nich celebrowane, mianowicie ukształtowania jedności z dwojga różnych.”. Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie pomaga małżonkom sakramentalnym czerpać z łaski i mocy sakramentu małżeństwa, uczy jak żyć tym sakramentem i celebrować go przez całe życie. Łączy on w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame, od którego przejął ideał duchowości małżeńskiej, czyli dążenia ku Bogu w jedności ze współmałżonkiem. Rozpoczynając swe życie małżeńskie, każda para podjęła budowę ogniska domowego, w którym nowe życie ma powstawać i rozwijać się w atmosferze prawdziwej miłości. Będą oni musieli stoczyć niejedną walkę o zachowanie tej miłości. Dlatego konieczne będzie znalezienie czasu, by usiąść i wspólnie zastanowić się nad więzią małżeńską i rodzinną. Zdarza się, niestety, że nawet najlepsze małżeństwa chrześcijańskie, które nie zapominają klęknąć razem przed Bogiem, nie znajdują czasu, aby usiąść i spokojnie porozmawiać ze sobą w obliczu Boga. Zasadnicze określenie tego dialogu małżeńskiego brzmi: “Mąż i żona co miesiąc, razem, w obecności Bożej zastanawiają się, jaka jest myśl Boga i wola Boża wobec ich rodziny, po to, aby ją lepiej wypełnić” (Karta END). Dlaczego taki dialog nazywamy “obowiązkiem zasiadania”? “Obowiązek” – ponieważ poleca się, aby każda para zaangażowana w kręgu “Domowego Kościoła”, zaangażowana religijnie, przeprowadzała go co miesiąc. “Zasiadanie” – ponieważ wskazana jest tu pozycja siedząca. Dlaczego? Obowiązek ten powinni małżonkowie wypełniać mając świadomość obecności Boga, a do tego potrzebny jest spokój, wypoczęty umysł i uspokojone serce. Do uzyskania takiego spokoju duchowego i psychicznego bardzo pomaga postawa siedząca. Zauważmy, że do “krótkich spięć” dochodzi zwykle “na stojąco”. Duchowość małżeńska Duchowość małżeńska proponowana w ramach Domowego Kościoła jest realizowana poprzez przyjęcie elementów formacyjnych nazywanych zobowiązaniami – darami. Są to codzienna modlitwa osobista połączona z lekturą Pisma Świętego, regularne spotkanie ze słowem Bożym, codzienna modlitwa małżeńska jako wspólne stawanie przed Panem, codzienna modlitwa rodziny, jako wspólnoty zanurzonej w Bogu, comiesięczny dialog małżeński i wynikająca z niego reguła życia (systematyczna praca nad sobą), uczestnictwo w comiesięcznych spotkaniach formacyjnych kręgu, (uczestnictwo przynajmniej raz w roku w rekolekcjach formacyjnych. Nie są one celem samym w sobie, ale środkiem do celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków, podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw w kręgu w dążeniu do Chrystusa (idea małej grupy jako środowiska koniecznego do wzrostu wiary).Małżeństwa należące do Domowego Kościoła wezwane są do posługi na rzecz własnej rodziny, posługi rozumianej jako budowanie wspólnoty wiary, nadziei i miłości. Wspólnoty, w której świadomość, że wszyscy jej członkowie są dziećmi Jedynego Boga i stąd posiadają swą niepowtarzalność oraz godność, bez względu na wiek i stopień rozwoju. Taka świadomość uzdalnia do wielkodusznej postawy służby na rzecz rodziny i poszczególnych jej członków, a także przyjmowania daru służby od innych. Wtedy wspólnota rodzinna staje się wielką szansą dla wszechstronnego rozwoju człowieka – jego wzrastania w Bogu, poznawania prawdy o sobie samym, uczenia się miłości. Wymienione wcześniej elementy formacyjne – zobowiązania uczą małżonków spełniania w swojej rodzinie funkcji kapłańskiej, nauczycielskiej i królewskiej, o których mówią dokumenty Kościoła . Należy tutaj zaznaczyć, że im wcześniej (chodzi o staż małżeński i wiek dzieci) małżonkowie wejdą na drogę formacji Domowego Kościoła, tym łatwiej im spełniać posługę na rzecz swojej rodziny. Małe dzieci wychowywane w klimacie świadomej wspólnoty chrześcijańskiej w sposób naturalny wzrastają we wierze, ucząc się Boga przez wspólną modlitwę rodzinną, potem lekturę Słowa Bożego, swoiste kręgi biblijne w rodzinie, modlitwę Liturgią Godzin. Możliwość zadawania pytań związanych z wiarą, na równi z pytaniami z innych dziedzin życia, poczucie akceptacji i miłości, świadomość miłości Pana Boga – są ogromnym zapleczem siły i równowagi dla dziecka, gdy zaczyna wchodzić w czas dorastania i odkrywania własnej drogi życia. Małżonkowie zaś mają większą szansę na budowanie miłości zdrowej, wolnej od głębokich zranień, wspierającej współmałżonka w jego dojrzewaniu na płaszczyźnie ludzkiej i duchowej. Będą „odwoływali się do mocy sakramentu, która pozwala każdemu z nich wejść w trudności spowodowane bliskością drugiego.” Spotkanie w kręgu Czym jest krąg DK?Krąg jest szkołą życia chrześcijańskiego. Małżonkowie przychodzą, by poznać istotę chrześcijaństwa, wspólnie poszukiwać sensu prawdziwego życia i otrzymać pomoc w dążeniu do świętości. Krąg jest “Iaboratorium wiary”. Małżonkowie przychodzą, by we wspólnocie z innymi małżeństwami cierpliwie i wytrwałe wspierać się w realizowaniu świętości na drodze duchowości małżeńskiej przez proponowaną w Domowym Kościele pomoc, którą są zobowiązania. Krąg to centrum przekazu, promieniowania, ewangelizacji. Tego, co odkrywa się wspólnie w kręgu, nie można zatrzymać dla siebie. Trzeba dzielić się tym z innymi, docierając poznanymi metodami do bliskich w rodzinie, w pracy, parafii. Krąg jest świadectwem. Każde małżeństwo, rodzina, a zwłaszcza krąg winien promieniować prawdziwą, autentyczną miłością; świadczyć swoim życiem, że możliwe jest dziś wierne przeżywanie miłości w małżeństwie sakramentalnym (na podstawie: Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych, Wydanie zbiorowe, t. 2, s. 356-357).

Uwagi:

    • Dobór osób w kręgu: Małżonkowie żyjący w sakramentalnym małżeństwie. Nie odgrywa większego znaczenia wiek ani stopień wykształcenia; liczy się wewnętrzna potrzeba “czegoś więcej” w życiu duchowym. Przeszkodą mogą być więzy krwi (np. rodzeństwo, rodzice/ teściowie – dzieci) oraz zależność zawodowa (np. dyrektor – pracownik).
    • ilość osób w kręgu: ważne jest, by nie było ich zbyt mało lub zbyt dużo. Zasady DK określają to jako ,,4-7 małżeństw” (liczba optymalna 5-6 małżeństw).
    • Ważna jest świadomość wszystkich uczestników kręgu, jaki cel ma spotkanie: formacyjno-modlitewny, a nie towarzysko-modlitewny.
    • Istotne jest dbanie o regularność spotkań, punktualne ich zaczynanie oraz ich właściwy, zgodny z Zasadami DK przebieg.
    • Należy dążyć do tego, by wszyscy brali aktywny udział w spotkaniu, by dać każdemu szansę wypowiedzenia się, podzielenia.
    • Nie powinno się zapraszać osób z zewnątrz na spotkanie kręgu, za wyjątkiem pary rejonowej (lub/i łącznikowej).
    • W spotkaniu uczestniczą małżonkowie. Trzeba zadbać o odpowiednią opiekę dla dzieci na czas spotkania.
    • Posiłek w kręgu podtrzymuje przyjaźń ludzką i nadprzyrodzoną wspólnotę jego członków. Ta duchowa funkcja posiłku podczas spotkania wyraża się przez sam styl posiłku. Ma być on skromny. Nie ma być konkursem kulinarnym czy rywalizacją. Wspólnie spożywa się to, co każdy przyniósł. Uwaga nie powinna skupiać się na pożywieniu, ale na przyjaźni. (por. Spotkanie w kręgu, Kraków 2008, s. 19-20)
    • Krąg tworzy 4-7 małżeństw, najlepiej z jednej parafii, pragnących wspomagać się wzajemnie w dążeniu do budowania w swoich rodzinach domowego Kościoła. Małżeństwa gromadzą się w imię Chrystusa – dla Niego i z miłości do Niego, aby Go wspólnie odnajdywać i trwać przy Nim w swoim życiu codziennym. Krąg powinien być urzeczywistnieniem ideału życia wspólnoty chrześcijańskiej oraz stałym źródłem jego odnowy w poszczególnych małżeństwach. Konieczne jest więc uczestnictwo każdego małżeństwa w comiesięcznych spotkaniach kręgu.
    • W DK rodzina jest podstawowym miejscem formacji, krąg jest podstawowym elementem w jego strukturze organizacyjnej jako środowisko formacyjne i ewangelizacyjne, służące rodzinom, jest on szczególnym “laboratorium” duchowości małżeńskiej.
    • Za krąg odpowiada jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską. Jest ona odpowiedzialna za pracę formacyjną kręgu, za jego życie duchowe, za przebieg spotkań formacyjno-modlitewnych. Dla prawidłowej pracy kręgu niezbędna jest doktrynalna i duchowa pomoc księdza moderatora – doradcy i opiekuna duchowego.
    • Kręgi rodzin pracują w cyklach rocznych. Spotkania miesięczne kręgów odbywają się od września do czerwca włącznie. Przez cały rok, a zwłaszcza w okresie wakacyjnym, odbywają się rekolekcje formacyjne. Szczególną rolę odgrywają rekolekcje 15-dniowe.

Spotkanie miesięczne kręgu rodzin składa się z następujących części stałych:

 
  1. Dzielenia się życiem (dzielenie się wydarzeniami, radościami, troskami podczas symbolicznego posiłku);Celem tej części spotkania jest zawiązanie i budowanie wspólnoty. Dlatego też ta część rozpoczyna spotkanie w kręgu i nie można przenosić jej np. na koniec spotkania, jak to spotyka się w niektórych kręgach! Dzielenie się swymi radościami i troskami rodzinnymi, zawodowymi, społecznymi i kościelnymi pozwala pogłębić więź wspólnoty i podejmować konkretne czyny wzajemnej pomocy. Wspólny skromny posiłek o charakterze agapy ma być środkiem zbliżenia i wyrażenia braterskiej wspólnoty. “Ludzie nie wymyślili jeszcze nic lepszego niż wspólny posiłek, aby się zbierać i nawiązywać więź przyjaźni” (Statut END) (List Kręgu Centralnego z 2008 roku)
  2. Część modlitewna
    • dzielenie się Ewangelią lub inne formy spotkania ze słowem Bożym,
    • tajenmica różańca;To chwila wspólnej refleksji kręgu jako wspólnoty nad słowem Bożym, które ma stać się pomocą do realizowania ideału wspólnoty malżeńskiej i rodzinnej zgodnie z Ewangelią. Odpowiedzią na słowo Boże jest wspólna modlitwa kręgu, która jest środkiem głębszego porozumienia, duchowej jedności i uświadomienia sobie obecności Chrystusa. Ta część spotkania kończy się modlitwą w intencjach podanych przez członków kręgu, podczas rozważania z Maryja i przez Maryję tajemnicy różańca (List Kręgu Centralnego z 2008 roku).
    • dzielenie się w atmosferze modlitwy realizacją zobowiązań, to znaczy osiągnięciami i trudnościami w rozwoju życia duchowego. Celem tej części jest dzielenie się ze wspólnotą swoim postępem w życiu duchowym. Każda para małżeńska ze szczerością stara się mówić o ra-dościach i trudnościach związanych z wypełnianiem zobowiązań, które są środkami rozwoju życia duchowego. Jest to bardzo istotny punkt spotkania, gdyż od realizacji zobowiązań zależy duchowy rozwój zarówno malżeństw jak i calego kręgu, dlatego tę część zawsze prowadzi para animatorska (List Kręgu Centralnego z 2008 roku).Dzielenie się realizacją zobowiązań pokazuje konkretne wysiłki, które po-dejmują malżonkowie w rozwoju życia duchowego. Celem tego dzielenia jest wzajemna pomoc braterska na drodze nawracania się. Dzięki niemu wzrasta w nas poczucie wspólnoty. Wszyscy w kręgu jesteśmy na tej drodze i dlatego rozumiemy trudności i radości innych. Jesteśmy pewni swojej wzajemnej dys-krecji (tę przecież założyliśmy od początku powstania naszego kręgu) i dlatego nie boimy się przed sobą otworzyć. Dzielimy się zawsze w duchu miłości agape, miłości autentycznej i wymagającej, słuchamy sercem, staramy się zrozumieć innych, okazujemy im szacunek, odpowiadamy na pytania w sposób szczery i ufny. Rolą pary animatorskiej jest pogłębianie dzielenia się poprzez stawianie odpowiednich pytań. To ona szczególnie dba o atmosferę i ducha tej części spotkania.
  3. Dzielenie się realizacją zobowiązań:
    • nie jest żadną rachunkowością, statystyką, rozliczeniem (nie można go sprowadzać do krótkiego stwierdzenia “było” lub “nie było”), ale dokładną comiesięczną “pogłębioną refleksją”, która pomaga uświadomić sobie, czy w naszym życiu duchowym jest postęp czy regres.
    • nie jest stwierdzeniem klęski lub powodzenia. Ważną rzeczą jest tu wspólne szukanie przyczyn trudności i sposobów pokonywania ich.
    • nie jest spowiedzią. Nie powinniśmy mówić wszystkiego, lecz po prostu skomentować nasze słabości w tym zakresie, w jakim odnoszą się one do postaw, których przyswojenia wymagają od nas zobowiązania. Czasem może być to bolesne i trudne i na pewno wymaga odwagi i pokory.Dzielenie się na każdym spotkaniu kręgu dotyczy wszystkich zobowiązań, ale można także zwrócić szczególną uwagęna jedno ze zobowiązań, aby lepiej je zgłębić i udzielić sobie skuteczniejszej pomocy. Małżeństwa mogą, a w niektórych przypadkach powinny, odwoływać się do kapłana – doradcy duchowego kręgu, aby również od niego otrzymać wsparcie i zachętę do podjęcia kolejnych wysiłków. Dzielenie się realizacją zobowiązań prowadzi często do postanowienia wspierania modlitwą któregoś z małżeństw, przypomnienia o zobowiązaniu, którego realizacja sprawia mu trudność; zachęca jednocześnie do podjęcia konkretnej praktyki (List Kręgu Centralnego z 2010 roku).
  4. Omówienie nowego tematu. Ta część ma na celu wymianę poglądów na określony i przygotowany wcześniej temat. Służy pogłębieniu wiary i jedności małżeńskiej, a przez to bardziej świadomemu wypełnianiu swojego powołania chrześcijańskiego w malżeństwie i rodzinie. Nie może to przybierać formy czysto teoretycznej i intelektualnej dyskusji o problemach ale ma być wspólnym szukaniem myśli i woli Bożej jako rozwiązania problemów wspólnoty rodzinnej (List Kręgu Centralnego z 2008 roku).Spotkanie odbywa się raz w miesiącu w mieszkaniach poszczególnych małżeństw i nie powinno trwać dłużej niż trzy godziny. ( ..) Od realizacji zobowiązań zależy duchowy rozwój zarówno małżeństw, jak i całego kręgu. Spotkanie może być przeplatane śpiewem o treści dobranej do rozważanego tematu lub okresu liturgicznego. Pod koniec spotkania omawiane są sprawy organizacyjne kręgu i ruchu .

 
Ogólne wskazówki
dla prowadzących spotkania

Między parami odpowiedzialnymi poszczególnych szczebli (kręgu, rejonu, diecezji, filii, kraju) powinny być relacje pelne szczerości, życzliwości i zaufania. Zaproszona na spotkanie kręgu para rejonowa może więcej zauważyć, bo posiada większe doświadczenie, patrzy z pewnego dystansu na krąg, więc może lepiej służyć radą i pomocą parze animatorskiej i małżeństwom w kręgu. Wszystkie pary odpowiedzialne zostaly powołane przez Chrystusa, aby sIużyć, pomagać, a nie szukać siebie, swoich ambicji, więc powinny się wzajemnie wspierać, szanować oraz słuchać i dzielić. Prowadzenie spotkań w Ruchu jest o tyle łatwiejsze, że jest przygotowywane przez modlitwę. Prowadzi je malżeństwo. Jeśli prowadzą małżonkowie, mogą sobie wzajemnie pomagać, przypominać sobie, uzupełniać się. Uczestnicy spotkania zwykle są nastawieni życzliwie, bo przyszli z własnej woli, za-leży im na wspólnocie Ruchu. Gromadzą się w imię Chrystusa, On jest pośród nich, przewodniczy spotkaniu, a para animatorska i kapłan są tylko narzędziami, co nie oznacza braku dobrego przygotowania. ( … ) Dla takiego Mistrza należy przygotować się jak najlepiej, a Duch Święty dopełni ewentualne braki. Para prowadząca spotkanie nie powinna się bać ani przeżywać frustracji, co inni myślą i jak skrytykują. Wręcz przeciwnie, powinna zaufać Duchowi Swiętemu i zwrócić się do tych, którzy zebrali się w imię Chrystusa, wsłuchać się w ich relacje, potrzeby, oczekiwania. Wcześniej powinni mieć przygotowany program spotkania, ale trzeba być także otwartym na zmianę przewidzianego programu, jeśli zajdzie wyjątkowa potrzeba.

O Założycielu

24 marca 1921 Franciszek Blachnicki rodzi się w Rybniku jako siódme dziecko Józefa i Marii Blachnickiej z domu Miller.

1929 Blachniccy osiadają w Tarnowskich Górach, gdzie Franciszek uczęszcza do Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Jana Opolskiego oraz aktywnie uczestniczy w ruchu harcerskim.
1938 Zdaje z wyróżnieniem egzamin maturalny i zgłasza się jako ochotnik do wojska.
1938-1939 Odbywa roczną służbę w oddziałach Wojska Polskiego w Katowicach, Mikołowie i Tarnowskich Górach. Zdobywa stopień plutonowego podchorążego rezerwy.
wrzesień 1939 Bierze udział w kampanii wrześniowej w oddziałach 11 Pułku Piechoty z Tarnowskich Gór aż do klęski w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim (17-20 września).
wrzesień/październik 1939 Zbiega z niemieckiej niewoli i wraca do Tarnowskich Gór.
październik 1939 Włącza się w działalność konspiracyjna w ramach Polskiej Organizacji Partyzanckiej (POP) i Związku Walki Zbrojnej (ZWZ).
marzec 1940 Musi uciekać z Tarnowskich Gór z powodu zdekonspirowania swej organizacji.
27 kwietnia 1940 Zostaje aresztowany przez gestapo w Zawichoście nad Wisłą.
24 czerwca 1940 Po śledztwie i pobycie w areszcie śledczym w Tarnowskich Górach zostaje wraz z pierwszą grupą więźniów śląskich osadzony w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu jako więzień nr 1201.
19 września 1941 Zostaje przeniesiony do więzienia śledczego w Zabrzu, później w Katowicach.
30 marca 1942 Śledztwo kończy się procesem, na którym zostaje skazany na karę śmierci za działalność konspiracyjna przeciw hitlerowskiej Rzeszy.
17 czerwca 1942 Na oddziale skazańców B-1 w Katowicach dokonuje się nagłe, cudowne nawrócenie na Franciszka Blachnickiego na osobowa wiarę w Chrystusa, połączone z decyzją oddania życia na służbę Bogu.
14 sierpnia 1942 Zostaje ułaskawiony, karę śmierci zamienia mu się na 10 lat wiezienia do odsiedzenia po zakończeniu wojny.
1942-1945 Przebywa w więzieniach i obozach w Raciborzu, Rawiczu, Börgermoor, Zwickau i Lengenfeld.
17 kwietnia 1945 Zostaje wyzwolony przez armie amerykańską wraz z całym obozem w Lengenfeld.
20 lipca 1945 Dzięki siostrze Adeli, która odnalazła go po wyzwoleniu w Lengenfeld, wraca do Tarnowskich Gór.
6 sierpnia 1945 Składa podanie z prośbą o przyjęcie do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie.
1945-50 Uczy się i formuje w seminarium duchownym, osiąga wyniki celujące i bardzo dobre. Interesuje się psychologią religii, liturgiką i mariologią. Bierze udział w zajęciach Koła Liturgicznego, Koła Abstynenckiego i Sodalicji Mariańskiej.
25 czerwca 1950 Przyjmuje święcenia kapłańskie z rąk biskupa Stanisława Adamskiego w kościele św. Piotra i Pawła w Katowicach, który pełni wówczas rolę prokatedry.
1950-56 Pracuje jako wikary w parafiach: św. Marii Magdaleny w Tychach (1950-52), św. Mikołaja w Borowej Wsi (zastępstwo), Matki Bożej Różańcowej w Łaziskach Górnych (1952), św. Jerzego w Rydułtowach (1953-54), św. Marii Magdaleny w Cieszynie (1955), św. Bartłomieja w Bieruniu Starym (1955-56).
lipiec-sierpnień 1951 Prowadzi rekolekcje dla ministrantów w Kokoszycach i Lublińcu. Zmienia tradycyjny program rekolekcji na bardziej dostosowany do dzieci wprowadzając naukę ministrantury, gry, zabawy, wycieczki itp.
1951-1952 Wypracowuje pierwszy program rekolekcji przeżyciowych dla dzieci.
10-14 sierpnia 1952 Prowadzi rekolekcje dla dzieci w zakładzie Sióstr Urszulanek, pojawia się określenie „Oaza Dzieci Bożych”.
19 lipca – 1 sierpnia 1954 W Bibieli koło Tarnowskich Gór prowadzi po raz pierwszy dwutygodniową Oazę Dzieci Bożych dla ministrantów.
4-20 lipca 1955W Stryszawie prowadzi po raz pierwszy 15-dniową Oazę Dzieci Bożych opartą o tajemnice różańca.
1952-1956W czasie wysiedlenia biskupów diecezji katowickiej bierze udział w pracach tajnej kurii popadając w konflikt z ówczesnym wikariuszem kapitulnym zarządzającym diecezja, ks. infułatem Janem Piskorzem.
sierpień 1955 Przeżywa swoje rekolekcje prowadzone przez ks. Karola Wojtyłę w Krakowie.
1955-56 Przebywa w Niepokalanowie, gdzie studiuje duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbego.
listopad 1956 Uczestniczy w organizowaniu powrotu biskupów katowickich do diecezji, rozpoczyna pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika „Gość Niedzielny”.
1956-58 Jest dyrektorem Ośrodka Katechetycznego.
8 września 1957 Proklamuje w Piekarach społeczną akcję przeciwalkoholową „Krucjata Trzeźwości” (od 10 sierpnia 1958 – „Krucjata Wstrzemięźliwości”). Ruch w przeciągu trzech lat mobilizuje ponad sto tysięcy osób dorosłych na terenie całego kraju do podjęcia abstynencji ofiarowanej jako ekspiacja w intencji osób uzależnionych od alkoholu. Ks. Franciszek Blachnicki naraża się swymi działaniami na nieustanne szykany ze strony władz PRL.
29 sierpnia 1960 Służba Bezpieczeństwa likwiduje Centrum Krucjaty Wstrzemięźliwości.
październik 1960 Wyjeżdża do Krościenka nad Dunajcem, gdzie pisze „Memoriał w sprawie likwidacji Krucjaty Wstrzemięźliwości”.
15 marca 1961 Aresztowanie ks. Franciszka Blachnickiego za „rozpowszechnianie fałszywych wiadomości o prześladowaniu Kościoła w Polsce” i osadzenie w wiezieniu w Katowicach (w którym w czasie wojny oczekiwał na wykonanie kary śmierci).
19 lipca 1961 Skazany na 10 miesięcy więzienia w zawieszeniu na trzy lata.
lato 1961 Kuria Diecezjalna spełnia prośbę Blachnickiego i kieruje go na studia z teologii pastoralnej na KUL do Lublina. Studia umożliwiają mu pogłębienie i uporządkowanie duszpasterskich doświadczeń z lat pięćdziesiątych. Okres ten owocuje licznymi publikacjami z teologii pastoralnej, liturgiki i katechetyki. W tym czasie tworzą się też podwaliny Ruchu Światło-Życie.
1963 Pisze pracę licencjacką pt. „Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych”.
1965 Broni pracę doktorską pt. „Zasada bosko-ludzka F. X. Arnolda jako zasada formalna teologii pastoralnej i duszpasterskiej”.1973 Habilituje się.
1966-77 Jest redaktorem „Biuletynu Odnowy Liturgicznej” w „Collecthanea Theologica”.
1964-1972 Pracuje na KUL-u w charakterze asystenta i adiunkta, współorganizuje Instytut Teologii Pastoralnej. W oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II wypracowuje personalistyczno-eklezjologiczną koncepcję teologii pastoralnej, a także koncepcje i podwaliny metodologiczne pod katechetykę fundamentalna i teologie pastoralna ogólną.
1967 Zostaje mianowany Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej, wypracowuje koncepcje i metody posoborowej formacji służby liturgicznej.
8 czerwca 1979 Doprowadza do uroczystego proklamowania dzieła Krucjaty Wyzwolenia Człowieka w Nowym Targu podczas 1. pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski.
1980 Tworzy plan Wielkiej Ewangelizacji „Ad Christum Redemptorem” dotarcia z Ewangelią do każdego człowieka w Polsce.
10 grudnia 1981 Wyjeżdża do Rzymu, by kontynuować prace związane z zainicjowanym przez niego Kongresem Ruchów Odnowy i tam zastaje go stan wojenny.
1982 Osiada w ośrodku polskim „Marianum” w Carlsbergu (RFN), gdzie rozpoczyna organizowanie Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Prowadzi tam prace duszpasterska wśród polskich emigrantów. Wydaje biuletyn „Prawda-Krzyż-Wyzwolenie”.
czerwiec 1982 Zakłada Chrześcijańską Służbą Wyzwolenia Narodów – stowarzyszenie skupiające Polaków i przedstawicieli innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej wokół idei suwerenności wewnętrznej i jedności narodów w walce o wyzwolenie. Nawiązuje kontakty ekumeniczne z różnymi wspólnotami chrześcijańskimi i ruchami odnowy.
27 lutego 1987 Umiera nagle w Carlsbergu.
17 lutego 1994 Zostaje odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
5 maja 1995 Otrzymuje pośmiertnie Krzyż Oświęcimski.
9 grudnia 1995 Rozpoczyna się jego proces beatyfikacyjny.
1 kwietnia 2000 Doczesne szczątki Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego zostają przeniesione do Krościenka nad Dunajcem.